De man waar ik verliefd op werd, lief, mooi, intelligent en zorgzaam, bleek al snel 2 gezichten te hebben. En alleen als de voordeur dicht ging, zag ik het andere gezicht.
Toen ik in 1999 voor de 2e keer trouwde, veranderde alles in mijn leven en dat van de kinderen.
Jaap bleek al snel 2 gezichten te hebben. De man waar ik verliefd op werd, lief, mooi, intelligent en zorgzaam.
En de man die hij was als de voordeur dicht ging, agressief, manipulatief, gewelddadig, toxisch en veeleisend.
Alles wat ik eerder deed met de kinderen mocht niet meer.
Bij mama op het aanrecht zitten tijdens het koken.
Vrijdagavond lang opblijven en op de bank met een bak chips.
Gezellig uren door de stad slenteren…
De kinderen moesten ineens U tegen ons zeggen
De grootste door Jaap genomen beslissing was, dat hij alle kinderen dwong hem en mij, met U aan te spreken.
Dat hadden mijn (biologische) kinderen ( van 8, 10 en 12 jaar) nog nooit tegen hun ( biologische) vader en mij hoeven zeggen. Ik vond het verschrikkelijk, maar Jaap vond dat ze daarmee respect toonden. De kinderen waren het niet gewend en vonden het moeilijk. Maar ze hadden geen keuze. Het duurde niet lang of hij had het er bijna letterlijk ingeslagen. Het creëerde vooral een afstand. Ik voelde me hun moeder niet meer.
Als ze b.v. in de supermarkt riepen “Mama, heeft u nog rijst nodig?” dan kromp ik bijna in elkaar.
Jaap vond het een manier van respect tonen was. “Jij gaat met ze om, alsof ze je vrienden zijn” zei hij.
“Maar je staat als moeder niet naast ze, maar bóven je kinderen.”
Hij kon zo boos worden, dat we er bang van werden
Daar bleef het niet bij. Ons samengestelde gezin bestond uit 6 kinderen. Toen we op vakantie gingen vertelde Jaap dat hij nu niet meer met zijn naam aangesproken wilde worden. Niemand hoefde te weten dat we een samengesteld gezin waren.
Dus moesten ze hem ‘Papa’ noemen. Maar ze hadden al een (biologische) vader, dus wilden ze dat echt niet.
Jaap bleef bij zijn standpunt dus besloot hij dat hij dan met ‘Papi’ aangesproken wilde worden. Niemand hoefde immers te weten dat hij hun vader niet was. De kinderen en ik vonden dat niet oké.
Helaas viel er niet over te praten en ‘nee’ zeggen tegen hem, was in dat stadium al geen optie meer.
Hij kon dan zo boos worden, dat we er bang van werden.
Dus vertrokken we met het hele gezin naar Kroatië. Iedereen op de camping dacht dat wij samen 6 kinderen hadden. Dus dat verhaal hielden we uit angst ook allemaal in stand. Als mensen zeiden “wat lijken ze toch veel op elkaar” of “heb jij 6 kinderen gebaard?”dan voelde ik me slecht. De leugen bleef jaren in stand.
Leugens maken diepe impact
In 2010 had ik pas de moed had om Jaap te verlaten, en kon ik de waarheid vertellen.
Jaren zag ik mijn ‘stief’ kinderen niet. Zo moest eerst iedereen geloven, dat we een ‘echt’ gezin waren, na de waarheid te hebben verteld, mochten ik en de kinderen niet meer bestaan.
Terugkijkend besef ik, wat voor een diepe impact het op mij en de kinderen heeft gehad om jarenlang niet eerlijk te mogen en kunnen zijn.
Het grote geheim van wat er zich echt achter onze voordeur afspeelde kon toen doorgaan, door de angst, schaamte en zwijgen van alle partijen. Er is veel moed voor nodig om te erkennen, dat je in een onveilige partnerrelatie bevindt en hierin hulp mag aanvaarden. De schaamte voorbij. En vooral geen leugens meer.
Geleerde lessen herkennen en erkennen
Deze post had enorm veel exposure op LinkedIn. Elke keer blijkt weer, dat juist hoogopgeleide mannen en vrouwen te maken hebben met psychisch geweld. Door deze verhalen te delen onstaat er herkenning en daarmee erkenning. Wanneer je zelf in een dergelijke situatie zit staat je brein veelal in de overlevingsstand. Denken en creëren zijn dan bijna niet meer mogelijk. Overleven van moment naar moment, de geleerdere lessen houden je op de been. Alleen zo hou je het vol. Het helpt enorm wanneer je verhalen leest, waarvan je denkt: “maar wacht eens even, dat gebeurd er bij mij thuis ook, dus dit is echt niet normaal”.
Veel persoonlijke berichtjes krijg ik dan ook van connecties op LinkedIn, die hun dank uitspreken voor de inzichten.
En meer dan eens is het weer een zaadje dat word geplant bij de slachtoffers. Dus blijf ik dit doen, net zolang tot de zaadjes uitkomen en het slachtoffer in staat is, om ook voor zichzelf (en de kinderen) te kiezen.
Daarom schrijf ik deze verhalen. Het gaat niet om het vingerwijzen en oordelen, maar om de lessen die ik heb geleerd om psychisch geweld te herkennen en anderen te steunen en helpen. De waarheid erkennen.
